در سال 1611، کپلر، ستاره شناس آلمانی، دو تکه عدسی عدسی شکل را به عنوان هدف و چشمی گرفت، بزرگنمایی آشکارا بهبود یافته است، افراد بعدی این سیستم نوری را به عنوان تلسکوپ کپلر در نظر گرفتند.

در سال 1757، دو گراند با مطالعه انکسار و پراکندگی شیشه و آب، شالوده نظری عدسی آکروماتیک را پایه گذاری کرد و از شیشه های تاج و سنگ چخماق برای تولید عدسی های آکروماتیک استفاده کرد. از آن زمان، تلسکوپ شکستی آکروماتیک به طور کامل جایگزین بدنه تلسکوپ آینه ای بلند شد.

در پایان قرن نوزدهم، همراه با تکنولوژی ساخت بهبود یافته، ساخت یک کالیبر بزرگتر از تلسکوپ شکستی امکان پذیر است، سپس تولید اوج تلسکوپ شکستی با قطر بزرگ وجود دارد. یکی از شاخص ترین تلسکوپ های Ekes با قطر 102 سانتی متر در سال 1897 و تلسکوپ ریک با قطر 91 سانتی متر در سال 1886 بود.

تلسکوپ شکستی دارای مزایای فاصله کانونی است، مقیاس صفحه بزرگ است، خم شدن لوله غیر حساس است، مناسب ترین برای کارهای اندازه گیری نجومی. اما همیشه یک رنگ باقی مانده، در همان زمان به اشعه ماوراء بنفش، جذب اشعه مادون قرمز بسیار قدرتمند است. در حالی که سیستم ریختن شیشه نوری عظیم دشوار است، برای تلسکوپ شکستی تلسکوپ یرکس که در سال 1897 ساخته شد، توسعه به اوج خود رسید، زیرا از این صد سال دیگر تلسکوپ انکساری بزرگتری ظاهر نشد.